Ülkemizde gençlerin yüksek oranda muhalif olduklarına yönelik çok sayıda araştırma yapıldığını görmemiz mümkün. 2023 yılında gerçekleştirilen Cumhurbaşkanlığı Seçimleri öncesi de bu konu gündeme gelmişti hatırlarsanız. Kimileri “Z kuşağı iktidarı değiştirecek” bile demişti. Neticede sonuçlar bize anket ile realitenin çok farklı olduğunu göstermişti. GENÇFEST’te Erdoğan’a olan ilgiyi de hakkaniyetli ve iyi okumak gerekir o yüzden.
“68 kuşağı” ile başlayan tartışmalar günümüzde de bitmiş değil. Özgürlük, hippilik ve marjinal alışkanlıkları sahiplenen bu kuşağın sergilediği benzer tavırları sonraki nesillerde de görmem mümkün. Mesela Gezi Parkı eylemleri sırasında Y kuşağı sokaktaydı. O kuşak için “İktidarı devirecek” deniyordu ama öyle bir şey olmadı. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2013 sonrası kaç seçim kazandığını inanın sayamadım. Burada “kuşak” kavramı üzerinde durulması gerektiğini düşünüyorum.
Bir zümrenin aynı kuşaktan olması onların aynı siyasal, toplumsal ve kültürel kimliğe sahip oldukları anlamına gelmiyor. Aynı biyolojik yaşa sahip insanların benzer siyasi tutuma sahip olması düşünülemez. Mesela gençlerin sokak hareketlerine hep ilgi duyduğu söylenir ama ne hikmetse seçimleri hep sağ partiler kazanıyor. Buradan hareketle görünür olmak bir şey ifade etmiyor diyebilirim. Ayrıca kuşak kodlamasının da sosyolojide bir karşılığı yok.
Elbette. Bilhassa Türkiye'de kültürel hegemonya, sürekli mücadele içinde olan, dinamik ve çoğul bir olgu. Günümüz itibarıyla gençlerin okul ortamında, kantinlerde ve etkinliklerde maruz kaldığı diyalogları az çok tahmin etmek mümkün. Öyle ki mevcut ekosistemde muhafazakâr ailelerin çocukları bile olumsuz anlamda dönüşebiliyor. Dijital çağda yaşıyor olmamız da kültürel hegemonyanın sağlıklı ve tarihsel geçmişimize bağlı olarak inşa edilmesini zorlaştırıyor. 2-3 influencer’ın yüzbinlerce genci olumsuz anlamda etkiliyor olması, gerçekten çağımızın en büyük sorunu olarak karşımızda duruyor.
“Terörsüz Türkiye” hedefinin Trump’ın ikinci kez başkan seçilecek olması ve Suriye Devrimi öngörülerek planlanmış bir proje olduğunu unutmamak gerekiyor. Türkiye, İngiltere’nin IRA ile yaptığı veya Fransa ve İspanya’nın ETA ile yaptığı gibi PKK ile müzakere yapmıyor. Türkiye’nin son yıllarda dünyadaki liderliği, ordusu, polisi, jandarma ve istihbaratının başarılı operasyonları, sanayi alanındaki büyük atılımları neticesinde bu sürece gelinmiştir. Diğer ifadeyle Türkiye Cumhuriyeti, PKK’yı ezip yok etmiştir. Sınır ötesinde de kıskaca almıştır.
Elbette öyle. Nerede ne kadar terörist varsa hepsi ya silah bırakacak ya da kendileri bilecekler. Teröristbaşı Öcalan da bu durumu gördüğü için bu adımı atmak zorunda kaldı. Bildiğiniz üzere PKK dediğimiz terör örgütü, kendisini real sosyalizme dayandırıyordu. O kavramda günümüzde tamamen ortadan kalktı.
Terör örgütü yayımladığı bildiride elbette, “Türkiye bizi ezdi geçti” demeyecekti. O sebeple üç kuruş etmeyen bu propaganda metnini kaleme aldılar. O sebeple Lozan Anlaşması’nı hedef almalarının üzerinde de çok durmamak gerekir.
Öncelikle “tarih-politik” ve “değer-politik” kavramlarını iyi bilmek lazım. Bunları bilirsek Türkiye’nin tarihten gelen bir gücü olduğunu da çok iyi anlarız. Erdoğan bu noktada o potansiyeli yıllar sonra harekete geçirmiş bir lider. “Dünya 5’ten büyük” diyen Erdoğan, siyasi arenada rasyonel netice almayı da biliyor. Duygusal ve hamasi işlerle uğraşmıyor. Terör örgütleriyle sonuna kadar mücadele edip masada iş bitirme ustası. Mesela çok fazla kamuoyunda gündeme gelmese de Suriye Devrimi’nin bizim için stratejik bir kazanım olduğunu unutmamak gerekiyor.
Haklısınız. Mesela Ukrayna-Rusya Savaşı sonrası Türkiye üç ay sonra barışı sağlayacaktı ancak dönemin İngiltere Başbakanı Boris Johnson buna engel olmuştu. Bu olay haricinde Türkiye, Suriye, Libya, Afrika ve Türk dünyasında Rusya’nın gücünü kırmayı da başardı. Bütün bunları Rusya ile ilişkiler bozulmadan yaptı. Bu da diplomatik bir başarıdır. 2021 yılında Sudan’da meydana gelen darbe girişiminin püskürtülmesinde de Türkiye etkili olmuştur. Bugün Katar diye bir devlet varsa yine Türkiye sayesinde vardır. İşte bu saydıklarımızdan ötürü ABD Başkanı Donald Trump, Erdoğan’a saygı duyuyor. Türkiye’nin dünyaya istikrar ve barış getirme potansiyeli azımsanmayacak boyutta.
Doğru bir gözlem. Hatta Donald Trump ve İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu arasındaki mesafe giderek açılıyor. Örneğin ABD ile Hamas arasında esir takası yapılıyor. Netanyahu bunu TV’den öğrendiğini söylüyor. Netanyahu, ABD’nin kendilerine desteğinin kesildiğini net bir şekilde görüyor. Trump, İsrail Başbakanı’na da resmen sırtını dönmüştür. Gelinen noktada geçtiğimiz yıl Trump’a neden suikast girişimi yapıldığını günümüzde yaşananlara baktıktan sonra iyice anlayabiliriz. Netice itibarıyla dünya siyasetinin her an her şeye gebe olduğunu hatırımızdan çıkarmamamız gerekiyor.
“Sesler ve Ezgiler” adlı podcast serimizde hayatımıza eşlik eden melodiler üzerine sohbet ediyor; müziğin yapısına, türlerine, tarihine, kültürel dinamiklerine değiniyoruz. Müzikologlar, sosyologlar, müzisyenler ile her bölümü şenlendiriyor; müziğin farklı veçhelerine birlikte bakıyoruz. Melodilerin akışında notaların derinliğine iniyoruz.
Osmanlı Devleti'nden Türkiye Cumhuriyetine miras kalan darbeci zihniyete odaklanarak tarihi seyir içerisinde meydana gelen darbeleri, ihanetleri ve isyanları Doç. Dr. Hasan Taner Kerimoğlu rehberliğinde değerlendiriyoruz.
Url kopyalanmıştır...
